23. شيخ مؤيدالدّين محمدباقی، قدّس سرّه
وی از اکابر و بزرگان سلسلۀ نقشبنديه بود، و امام ربّانی مجدّد الف ثانی بلندی پايه و علوّ مقامش را ستوده است. زادگاهش کابل بوده که به سال 971 يا 972 در آنجا قدم در عرصۀ وجود گذاشته، پدرش قاضی عبدالسلام نام داشته است.
خواجه محمّدباقی در زادگاه خويش پرورش يافت و همراه پدرش به ماوراءالنهر رفت و از محضر علمای عصر بخصوص مولانا محمّدصادق حلوائی کسب فيض کرد و در سفری که به هند رفت، در آنجا به درک جذبات تصوف و عرفان نائل گشته و از مقامات و ارباب دنيوی روی برتافته است.
محمّد باقی به جذبات عشق و محبت آراسته بود، درطريقت، نسبت اويسي به خواجه بهاءالدين داشت و نيز از روحانيت خواجه عبيدالله بهره می‌گرفت، و در سفری که به سمرقند رفته به خدمت خواجه امکنگی پيوسته، مجذوب وی شده و طريقت را از وی کسب کرده است.
شيخ عبيدالله در عالم سير و مقامات معنوی عرفان، ضمن اجازۀ ارشاد و اقامت در هند، مژدۀ تربيت روحانی خورشيد درخشان سهرند امام ربّانی را هم به وی داده است.
شيخ مؤيدالدّين به دهلی رفت و در آنجا رحل اقامت افکند و آوازۀ شهرتش در سراسر هند گسترد. طريقۀ نقشبندی در عهد وی رواج يافت و خلفا و پيروان بسياری داشته که از جملۀ آنان شيخ تاج‌الدّين عثمانی هندی است که نفحات‌الانس جامی و کتاب رشحات را از فارسی به زبان عربی برگردانده و عارف ديگر امام ربّانی شيخ احمد فاروقی(رضی الله عنهم) بوده است.
وفات خواجه محمّد باقی در ماه جمادی الثانی سال 1012 و يا 1014 هجری اتفاق افتاده و در خيط‌السبحات سال وفاتش 1026 هجری و مرقد پاکش در دهلی است.
به نقل از: سلسلۀ نور